بیا قلم موی احساس را برداریم و به زندگی مان رنگ خدایی بزنیم.

بیا عطر حضور قلب را در نمازمان احساس کنیم.

بیا پنجره ی نگاهمان را روی هر کس و نا کسی نگشاییم.

بیا سنگ نشویم و دل نشکنیم.

بیا مهربانی مان را چون قطره های باران بر سر یکدیگر بباریم.

بیا دیگر گوشت برادر مرده مان را نخوریم.

بیا مثل سرو باشیم و در برگریزان مشکلات و سرمای حوادث سبز و شاداب بمانیم.

بیا قرآن بخوانبم و بالا برویم.

بیا از شکست هایمان پلی بسازیم و با عبور از آن به پیروزی برسیم.

بیا هم چون پرستو از شب تار نومیدی به صبح سپید امید کوچ کنیم.

بیا منتظرش باشیم تا بیاید.

بیا عاشق باشیم ، عاشق بمانیم و عشق بورزیم.