فکر میکنم اون موقع ها پنج سالم بود، مامانم یه وقتایی از روز با ذوق و شوق میرفت جلوی آینه، خودشو خوشگل میکرد و چادر سفیدشو می پوشید و با یه کسی حرف میزد. انقد برام عجیب بود. مینشستم مامانم رو نگاه میکردم.

یه روز وقتی مامانم حرف زدنش تموم شد، رفتم تو بغلش نشستم گفتم: گمشده

- مامانی، با کی حرف میزنی؟ (مامانم لبخندی زد و گفت: )

- با خدای مهربونمون.

- چرا عروس میشی وقتی میری پیشش؟

- چون خدا قشنگیه رو دوست داره. دوست داره وقتی باهش حرف میزنی تمیز باشی. خوشگل باشی.(با تعجب به مامانم نگاه کردم. یه جوری حرف میزد انگار خدا همین الان کنارمونه.)

- کجاست؟ من که نمیبینمش. یعنی فقط خودت میبینیش؟ (مامانم دستمو گذاشت رو قلبم)

- اینجاست. تو دلته. عزیزم بعضی وقتا اگه چیزیو با چشمات نمیبینی دلیلی نمیشه که نباشه. مثلا بابات وقتی میره مسافرت چند روز نمیبینیش یعنی دیگه نیست؟( با عجله گفتم:)

- نه مامانی، هست هست.

- از کجا میدونی هست؟

- خوب بهمون نامه میده. زنگ میزنه...

- آفرین پسر گلم. خدا رو ما با و. چشمامون نمیبینیم ولی اونم بهمون نامه داده. بهمون زنگ میزنه.

- خدا چطوری بهمون زنگ میزنه؟؟

- صدای اذان که از مسجد میاد، زنگ خداست. تو وقتی بابا زنگ میزنه چیکار میکنی؟

- میدووم سمت تلفن. زود برش دارم.

- وقتی خدا زنگ میزنه ما میدویم زود بریم باهاش حرف بزنیم.

- پس نامه خدا کو مامانی؟؟( مامانم قرآن روبرشو باز کرد و گفت: )

- این نامه خداست به ما.

- ما چطوری جواب ناموشو میدیم؟( گفت: )

- الان من داشتم جواب نامه خدا رو میدادم و باهاش حرف میزدم. (بعد بغلم کرد و موهامو ناز کرد)...

شب که بابام اومد خونه دویدم سمتش و گفتم:

- بابایی بابایی مامان وقتی با خدا حرف میزنه زیبا میشه . منم میخوام با خدا حرف بزنم و جواب نامشو بدم! (بابام محکم بغلم کرد و گفت:)

- بیا باهم بریم جواب نامشو بدیم.اینطوری بیشتر خوشحال میشه.

اون روز هر سه تایی با هم رفتیم پیش خدا. اون اولین باری بود که نماز میخوندم شاید تشهد و قنوت و ... بلد نبودم، ولی تو اون نماز هرچی تو دلم بود به خدا گفتم و با تمام وجودم خوشحال بودم.

کاش ما هم بتونیم به بچه هامون یاد بدیم چطوری خدارو دوست داشته باشن!

منبع: به تو فکر میکنم